Obejrzałam film na świeżo po lekturze i wrażenie, które wywarła na mnie książka bardzo mocno wpłynęło na mój odbiór. Już pominę to, że główny bohater w ogóle mi nie pasował pod względem wizualnym, a aktor, który go grał, jakby pominął taką osobowościową iskrę swojego książkowego pierwowzoru, przez co całość wyszła płasko, pominę też brak tejże iskry u głównej bohaterki, a także, w mojej opinii, niezbyt wyraźną chemię pomiędzy nimi. Największym problemem okazuje się to, że książka ma zupełnie inną formułę - wchodzimy tam głównym bohaterom do głowy, czujemy klaustrofobiczną, otaczającą ciemność, która dusi Theodora przez cały czas, nawet, gdy przeżywa szczęśliwe chwile. Film nie daje tego odczuć, aczkolwiek jak doskonale wiadomo depresja nie jest czymś, co widać na pierwszy rzut oka i akurat pod tym względem film dobrze to oddaje - Finch obrywa, chociaż nic tego nie zwiastuje. Książka była trudna do realizacji i uważam, że reżyser i scenarzyści zrobili co mogli z materiałem wyjściowym - jako osobny film można go uznać za całkiem przyzwoity, jednak dla kogoś zapoznanego z oryginałem - czuć będzie mocny niedosyt i rozczarowanie.